#wiersz

Wiersze bałtyckie

ludy bałtyckie i ich wymarłe języki
liczę na wasze skrzynie umarlaków pieśni
pogańskie z czasów narodzin morza swebskiego
gdy bursztyn był walutą perkun bogiem

TOTART

Dziwni koledzy w dość dziwnym stanie
w pewien kwietniowy dzionek prześliczny
postanowili dać na humanie
pokaz liryczno-akrobatyczny.

wyssać wybrać wyłuskać

funkcjonowało w rozpięciu w ścisłym pęku
na zasadzie wykluczeń z każdym poruszeniem
na zasadzie objęć

Wydział Filologiczny (wczoraj i dziś)

Wylęgarnio poetów, szacowna humano,
Do której się zrywałem ongi wcześnie rano,
Tyś była mą opoką, moją alma mater,
A jam był jak ten podmiot: liryczny bohater

Śladowisko. Odsłona 3

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Córka 3.2

Myślę o nas,
Chociaż nie wiem, kim jesteśmy.

Córka 3.0

Zastawiłaś mi tylko skórę
Wyślizgnęłaś się z wylinki pojęć

dobry aktor

Sympatyczny duszek, który w reklamie kawy gra Aromat unoszący się znad filiżanki, tak naprawdę w ogóle nie pachnie

nerwowy chichot

nerwowy chichot schodków, kic kic
on doi, doi, doi przycisk domofonu

Śladowisko. Odsłona 2

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Śladowisko. Odsłona 1

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Głos

Są dni kiedy żałuję
że zabrałem głos
Raz wypowiedziałem się
na głos

Żart

Najgłupszy żart jaki znam leci tak:
wyśpisz się w grobie. Ale kiedy
Ten żart obrócił się w dramat
tego nie potrafię ustalić.

[Na początku opowieść…]

Na początku opowieść była Słowem.
„Księżyc” oznaczało noc.
Światło explodowało jak słodkie amerykanki
i jasny chleb z piekarni na Dąbrowszczaków.

[Musiałem zobaczyć Ciebie…]

Musiałem zobaczyć Ciebie,
z którego powstałem w dziś.
Wczoraj byłeś Moje, które trzeba było spalić na rozstajach
gdzieś za liceum, by rytuał się domknął.

Nie-miejsca i poezja rozpadu

Nie-miejsca są nieobecne w kulturowej topografii Gdańska, a stanowią niewidzialną skleinę między kolejnymi warstwami tego tortu. Są ważne dla miasta! Na wierzchu powstaje coś nowego. To wisienka na torcie w postaci mirażu teraźniejszości. Wiersze są po to, aby demontować tę strukturę.

Żaden

Chcąc nie chcąc, żyję, ale nie do końca dają mi żyć – z płatnościami, rachunkami, z pytaniami,

[Усі вулиці…] | [Wszystkie ulice…]

Усі вулиці ведуть до незакінченого монологу.
Чотири напрямки – чотири різні долі.
Кажуть, що непотрібно забувати парасолю,
адже під час дощу вона зігріє твою душу.

Всесвіт | Wszechświat

Здається, що Всесвіт зіграв з нами в гру.
Умився росою за день до зими,
умився снігом за день до весни.

[bez tytułu]

а сонця немає | a słońca brak

а сонця два тижні немає
на цьому весіллі
не кличуть не хочуть музик

[напиши щось про себе…] | [napisz coś o sobie…]

– напиши щось про себе
для іноземного видання
щоб можна перекласти –

Mój dom stoi na plutonie

Nie chciałam, żeby była we mnie Hiroszima,
ale dziś robię zdjęcia polom pełnym brudnego światła.

Jestem gwiazdą K-popu

Podobno światło jest wskazówką.
Pasy startowe, czerwone-zielone, pałeczki świetlne, jak moje nogi, które się połamią.

Podręcznik

Idąc do nocnego po kolejną flaszkę, zobaczyłem podręcznik literatury polskiej dla licealistów, był zmęczony bardziej

Trwa wojna…

Trwa wojna, o 12.00 w Polsce sami szeregowi, ale morale rosną, wieczorem szeregowi

[Чи зможу я піти два кроки далі…]

Чи зможу я піти два кроки далі, чи спинюся отут
– над розкиданими тілами в неприродніх позах
над іржею згорілого авто, що зяє отворами від снарядів,
надто великих, щоб убити якусь конкретну людину.

[Czy uda mi się pójść dwa kroki dalej…]

Czy uda mi się pójść dwa kroki dalej, czy też zatrzymam się tutaj
– nad ciałami rozrzuconymi w nienaturalnych pozach
przy rdzawym wypalonym aucie, które zieje dziurami po pociskach,
zbyt dużych, żeby zabić jakiegoś konkretnego człowieka.

Спорудження мосту

Ховаючись під час повітряної тривоги у підземному переході разом із десятками інших киян, я, як ніколи раніше, глибоко відчув істинність цього твердження філософа. Будівництво і спорудження самі по собі є людським способом жити у світі й жити в ньому саме по-людськи.

Вірші часу війни

хтось говорить нехай світ буде такий яким його сотворив Бог
і ці слова пронизують мене як світляний меч
цей красивий світ був би іще прекраснішим
якби залишався таким яким його задумав Господь