Moc wody

Poznałem moc wody pewnego słonecznego dnia lata. Miałem jakieś szesnaście lat i kąpałem się w Bałtyku. Wysokie fale gwałtownie załamywały się, szumiąc i pieniąc na grzbietach. To była dobra zabawa: pływać z nimi, przebijać je sobą na wylot, próbować je przeskakiwać.

Najwspanialsze, co może spotkać po śmierci

Co pewien czas dzwoniliśmy do siebie. Rozmawialiśmy głównie o literaturze, dużo było przy tym śmiechu. Paweł Huelle miał dowcip ostry jak chili, jednocześnie subtelny niczym woń dobrego koniaku. A ja nie oddzwoniłem na jego ostatni telefon. Być może, rozpędzony życiem… Powszechny błąd. Powinno się od razu oddzwaniać do bliskich sobie ludzi.

Kąpiel

Od rana chodzili po śmietnikach i zbierali puszki. Z ich sprzedaży starczyło na piwo. Romek miał już swoje lata, ale Lidka dopiero dobiegała trzydziestki. Dobrze się czuli. Noc mieli spokojną. Wyspaną. A teraz zaczynał się nowy dzień. Byli już trochę wstawieni, ale mieli jeszcze po niedokończonym piwie, trochę zaskórniaków w kieszeni, no i słońce na niebie. Nic nie musieli, czuli się, jakby wszystko mogli.

Biegnę na Górkę!

To nie jest przyjemne: czuć krew w ustach, nawet jeśli to nie krew, lecz strach i wyczerpanie. Miałem tak czasami, ale tamtej krwi bez krwi nie zapomnę. Było to lata temu. Wracałem z Sopotu, wysiadłem w Gdańsku Głównym, spieszyłem się do domu na Górce. Pobiegnę sobie, będzie szybciej, postanowiłem radośnie, bo jakiś udany to był wieczór. Zdjąłem lekki plecak z ramion i chwyciłem w prawą rękę. Zacząłem truchtem i coraz bardziej się rozpędzałem. To mnie uratowało.

Szybka Kolej Miejska

Legendarna Trawa w kościele Świętego Jana

Gdy Nadbałtyckie Centrum Kultury zaprosiło mnie, bym wraz z Aleksandrem Jurewiczem i Ewą Nawrocką poprowadził spotkanie z Günterem Grassem w kościele Świętego Jana, zrobiłem trzy kroki w tył, by sprawdzić, czy to się dzieje naprawdę. Kroki w tył były jak najbardziej na miejscu, skoro chodziło o promocję najnowszej książki noblisty, zatytułowanej Idąc rakiem.

Z przeszłości w teraz i z teraz w przeszłość

Czasami to, co było, przemienia się w to, co jest. A co właśnie się dzieje, jest przesłaniane przez to, co było. Tak mam z Gdańskiem. Kiedy chodzę jego odnowionymi ulicami i oglądam rozbudowane dzielnice, zdarza się, że mój umysł robi niekontrolowanego fikołka i na obrazy teraźniejszości nakładają się obrazy przeszłości.