#wiersz

dylemat wagonika

dziś jest chwila wielka jak pinezka
przebija oponę tira zaważa
w sondażu opada dreszczem

co do zasady

wiosna:
sny idą na skróty. śpiący pies
biegnie do prawdziwej michy

Charakter

Na wiele lat utraciłem charakter pisma.
Bywało nawet, że gubiłem się
w gramatyce.

Kiedy nic

Rano myję się, wkładam koszulę,
wkładam marynarkę i idę,
jak to mówią, jak na stracenie.

[wiersze]

Wiersze pochodzą z tomu Wyrazy współczucia, który ukaże się w 2025 roku w Biurze Literackim.

Śladowisko. Odsłona 6

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Śladowisko. Odsłona 5

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Stocznia (Dirty Danzig)

Miasto zamarło. Za oknami
pustą ulicą Księżyc kroczy

Wiersze bałtyckie

ludy bałtyckie i ich wymarłe języki
liczę na wasze skrzynie umarlaków pieśni
pogańskie z czasów narodzin morza swebskiego
gdy bursztyn był walutą perkun bogiem

TOTART

Dziwni koledzy w dość dziwnym stanie
w pewien kwietniowy dzionek prześliczny
postanowili dać na humanie
pokaz liryczno-akrobatyczny.

wyssać wybrać wyłuskać

funkcjonowało w rozpięciu w ścisłym pęku
na zasadzie wykluczeń z każdym poruszeniem
na zasadzie objęć

Wydział Filologiczny (wczoraj i dziś)

Wylęgarnio poetów, szacowna humano,
Do której się zrywałem ongi wcześnie rano,
Tyś była mą opoką, moją alma mater,
A jam był jak ten podmiot: liryczny bohater

Śladowisko. Odsłona 3

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Córka 3.2

Myślę o nas,
Chociaż nie wiem, kim jesteśmy.

Córka 3.0

Zastawiłaś mi tylko skórę
Wyślizgnęłaś się z wylinki pojęć

dobry aktor

Sympatyczny duszek, który w reklamie kawy gra Aromat unoszący się znad filiżanki, tak naprawdę w ogóle nie pachnie

nerwowy chichot

nerwowy chichot schodków, kic kic
on doi, doi, doi przycisk domofonu

Śladowisko. Odsłona 2

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Śladowisko. Odsłona 1

Wiersze trójmiejskich współczesnych poetek i poetów – punkt wyjścia spotkań performatywnych przy Długiej 35 w ramach cyklu „Śladowisko”.

Głos

Są dni kiedy żałuję
że zabrałem głos
Raz wypowiedziałem się
na głos

Żart

Najgłupszy żart jaki znam leci tak:
wyśpisz się w grobie. Ale kiedy
Ten żart obrócił się w dramat
tego nie potrafię ustalić.

[Na początku opowieść…]

Na początku opowieść była Słowem.
„Księżyc” oznaczało noc.
Światło explodowało jak słodkie amerykanki
i jasny chleb z piekarni na Dąbrowszczaków.

[Musiałem zobaczyć Ciebie…]

Musiałem zobaczyć Ciebie,
z którego powstałem w dziś.
Wczoraj byłeś Moje, które trzeba było spalić na rozstajach
gdzieś za liceum, by rytuał się domknął.

Nie-miejsca i poezja rozpadu

Nie-miejsca są nieobecne w kulturowej topografii Gdańska, a stanowią niewidzialną skleinę między kolejnymi warstwami tego tortu. Są ważne dla miasta! Na wierzchu powstaje coś nowego. To wisienka na torcie w postaci mirażu teraźniejszości. Wiersze są po to, aby demontować tę strukturę.

Żaden

Chcąc nie chcąc, żyję, ale nie do końca dają mi żyć – z płatnościami, rachunkami, z pytaniami,

[Усі вулиці…] | [Wszystkie ulice…]

Усі вулиці ведуть до незакінченого монологу.
Чотири напрямки – чотири різні долі.
Кажуть, що непотрібно забувати парасолю,
адже під час дощу вона зігріє твою душу.

Всесвіт | Wszechświat

Здається, що Всесвіт зіграв з нами в гру.
Умився росою за день до зими,
умився снігом за день до весни.

[bez tytułu]

а сонця немає | a słońca brak

а сонця два тижні немає
на цьому весіллі
не кличуть не хочуть музик

[напиши щось про себе…] | [napisz coś o sobie…]

– напиши щось про себе
для іноземного видання
щоб можна перекласти –