Kąpiel

– Ładny dzień – powiedziała Lidka.

– Jak na czerwiec przystało – Romek wyciągnął z dworcowego śmietnika kolejną puszkę po piwie.

Stacje kolejki miejskiej były raczej puste. W sobotę o ósmej rano większość ludzi siedziała jeszcze w domach. Romek i Lidka domu nie mieli. Ulice i klatki schodowe były ich domem. Noclegownie zimą. Plaża w ciepłe noce.

– Pójdziemy nad morze? – spytała Lidka.

– Jak zwykle.

– Popatrzymy na fale.

– Dziś pewnie ich nie będzie, bo spokojnie.

– Ale będzie morze.

– Zawsze jest.

– Lubię morze.

– Ja też.

Przeszli ulice miasta, jeszcze co nieco znaleźli w śmietnikach. Kupili trochę piwa i stanęli przed morzem. Lubili takie miejsce na plaży, gdzie sosny z wydm rzucały trochę cienia. Położyli się w tym cieniu.

– Czasami dobrze jest, gdy nic się nie dzieje.

– Tak myślisz?

– Człowiek odpocznie od straży miejskiej – westchnął Romek i zamknął oczy. Było mu dobrze.

– Muszę się wykąpać. Nie czuję, ale wiem, że śmierdzę – usłyszał Lidkę. – Nie chcę śmierdzieć.

– To wykąp się w ubraniach.

– Myślisz, że pomoże?

– Myślę, że nie, ale może warto spróbować.

Otworzył oczy. Lidka nachylała się nad nim. Miała twarz napuchniętą od nieprzerwanego picia, ale wciąż była to twarz młodej kobiety. Choć dużo przeszła w życiu, to życie oszczędzało jej twarz. No, może poza tą blizną pod lewym okiem, gdy jej były uderzył ją rozbitą butelką.

–  Zastanawiam się, dlaczego wciąż z tobą jestem – powiedziała do Romka. – Niewiele z ciebie mam pożytku.

– Ale nie masz też utrapienia.

– Utrapienia? Co to za słowo?

– Stare.

– Tak stare jak ty.

– Nie mam jeszcze pięćdziesiątki.

– Może i nie masz, ale wyglądasz na starszego.

– To znajdź sobie młodszego.

– Z nimi same kłopoty. Picie robi z nich głupców, którzy tylko chcą, żebym im obciągała. Jeszcze żeby się myli, ale nie – same brudasy.

– No i widzisz. Sama sobie odpowiedziałaś, dlaczego jesteś ze mną.

Uśmiechnęła się i pocałowała go. Takie lekkie muśnięcie, jakie lubił. Zresztą na więcej mu nie pozwalała, a on więcej nie pragnął. Wystarczyła mu jej obecność.

– Pójdę się wykąpać. A w poniedziałek wezmę nowe ciuchy z opieki – powiedziała z lekkim westchnieniem i zaczęła się rozbierać.

To jej rozbieranie nie mogło nikomu przeszkadzać, bo plaża była pusta. W tym miejscu często było pusto. Poza tym została w staniku i majteczkach. Tak, majteczkach, nie majtkach. Zawsze mówiła: „Potrzebuję nowych majteczek”. Bo Lidka nie była brudaską, o nie, dbała o siebie, oczywiście na tyle, na ile była trzeźwa albo pijana.

Raz w tygodniu brała ciuchy z opieki, a stare wymieniała, czyli to tygodniowe, którego przez tydzień nie zmieniała, wyrzucała. To też przepłucze w morzu i w poniedziałek wyrzuci. Bo ten ostatni tydzień trochę był szalony i przesadzili z piciem. Wszystko przez słońce, które nasycało każdą chwilę dodatkowym znaczeniem. Choćby takim, że każdego ranka mieli przed sobą cały wolny dzień, podczas gdy inni szli do pracy. A oni mogli robić, na co mieli ochotę, podczas gdy tamci robili to, co musieli robić.

A teraz Lidka szła ku morzu. Jej ciało zniszczyła ciągła zabawa, która nie zawsze była taka zabawna, szczególnie gdy za skoki radosnej ekstazy trzeba było płacić koszmarnymi delirkami, bólem, drgawkami i upodleniem. A jednak Lidka wciąż była młodą kobietą. I ta jej młodość jaśniała w słońcu. Kąpała się w morzu.

– Chodź! Ciepła woda – machała w jego stronę. Ale on tylko jej odmachnął.

– Nie, nie, dobrze mi tu – mruknął pod nosem.

Wolał leżeć w tym cieniu, sączyć piwo, wiedząc, że w plecaku ma kolejne dwie puszki mocnego. I że upije się nimi. I jeśli szlag go nie trafi, przeżyje kolejny dzień, który wybrał dla siebie, a nie jakiś napięty harmonogram zadań, który ktoś wybrał dla niego.

Gdyby tylko jeszcze człowiek miał więcej pieniędzy. Ale co by z tego wynikło? Dobrze wiedział co. Więcej picia i krótsze życie. Dlatego cieszyło go to, co miał. I to, że od kilku tygodni szedł przez życie z tą roześmianą szczeniarą, która właśnie wchodziła w morze rozświetlone słońcem.

Tak, ta chwila miała rozpiętość radosnej swobody, sprawiała, że czuł się szczęśliwy. Ilu zaznaje takich chwil? Nie interesowało go to. Przymknął oczy, a pod powiekami zamajaczyła mu ciemna sylwetka Lidki na tle jasnej i ruchomej materii wody. W sumie nie miałby nic przeciwko temu, gdyby przyszło mu teraz umrzeć. Zamiast tego zasnął.