Od dupy strony: O brandzlowaniu się literaturą

Byłem w szóstej, może siódmej klasie podstawówki, kiedy kolega Grzesiek znalazł w szufladzie ojca kilka publikacji. Bez obrazków i zdjęć. W formacie połowy zeszytu szkolnego. Wydrukowanych na cienkim, szorstkim, szarym papierze, wyłącznie czarną farbą; jedynie na okładce była ramka w dodatkowym kolorze, innym dla każdego egzemplarza. W ramce umieszczono tytuł – „Czytadła” – i teksty zachęcające do kupienia tego czegoś: „Tylko dla ludzi na poziomie!”, „W podróż! Na weekend! Do poduszki!”, „Najtańsza książka w Polsce: cena = paczka papierosów”.

Od dupy strony: Wymarzona praca

Zaczęło się od tego, że biegłem na autobus, który właśnie podjechał na przystanek przy Trakcie Świętego Wojciecha. Była zima, leżał świeży śnieg, a ja się na nim poślizgnąłem i upadając, pomyślałem, że najbezpieczniej będzie wylądować na dupie, bo jeśli spróbuję podeprzeć się ręką, to mogę ją złamać, a wtedy będę miał problem, bo nie jestem ubezpieczony w NFZ. Pracowałem wówczas w „Dzienniku Bałtyckim” na tak zwanej wierszówce, czyli jeśli mój tekst został w gazecie wydrukowany, dostawałem za niego pieniądze na podstawie umowy śmieciowej, z której żadne składki nie były odprowadzane. Takie były czasy.

Od dupy strony: Ile to jest warte?

W rocznicę napaści Rosji na Ukrainę poszedłem do Europejskiego Centrum Solidarności, gdzie w ramach wydarzenia „Solidarni z Ukrainą” został wyświetlony film dokumentalny Skąd dokąd w reżyserii Macieja Hameli. Reżyser – po tym jak w lutym 2022 roku Rosja zaatakowała praktycznie całą Ukrainę – jeździł na tereny przyfrontowe i własnym samochodem wywoził stamtąd ludzi w bezpieczne miejsce. W czasie jazdy nagrywał pasażerów, którzy opowiadali o zbombardowanych domach, zdalnej nauce w szkołach, zabitych sąsiadach, zwierzętach, które musieli zostawić, torturach stosowanych przez Rosjan. Mówili, o czym chcieli, a z tych opowieści powstał film.

Od dupy strony: Nie zesraj się!

Kiedy zbliża się weekend, myślę tylko o tym, żeby się wyspać.
Kiedy zbliża się weekend, myślę tylko o tym, żeby się wysrać.

Gościnna samotnia na latarni

Z Czesławem Romanowskim, dziennikarzem, który został latarnikiem, rozmawia Paweł Radziszewski

Słoneczny brzeg

Przeżyłem epidemię