Grażynie
Lato 2004, dość słoneczne. Białe audi bierze w siebie kolejne zakręty miękkiego asfaltu.
Kobieta kręci gałką. Mężczyzna gazuje, zerkając na nią spod tłustej powieki. Zaraz będą
solone frytki, potem może wernisaż lokalnej malarki, lody śmietankowe w wafelku.
Szumi słońce w szybach. Drzewa rozpływają się w fale. Mężczyzna zamrugał, przeoczył.
Swąd, lepkość, tykająca lampka. Ciepło na czole, ciemna kleistość kolan. Wieś: 8 km.
Mężczyzna dźwiga swój mały wszechświat, to audi to jego rodzone dziecko. Trze rękawem
o rany, nie zauważył, że kobieta zniknęła, wsiąkła siniakami w mur szemrzących brzóz.
Kobieta we wsi (8 km) ma syna (7) i córkę (10), dżinsowe ogrodniczki czekają lodów.
Wtapia się w czerń i zieleń, wtapia się w czas, zostawia ślady. Gdy wchodzi do wsi, cała
w powypadkowych łachmanach i ropie, idą za nią ludzie. Mieszkańcy zostawiają grządki
i malowane płoty, nie zamykają drzwi, ziemniaki wciąż na gazie. Kobieta nie widzi, że
idzie za nią cicha pielgrzymka. Starzy i młodzi prowadzą krwawą matkę do jej dzieci.
