Stasia Budzisz

Na północ, do domu

Recenzja książki Tiny Harnesk Ludzie, którzy sieją w śniegu (przełożyła Agata Teperek, Marginesy, Warszawa 2024).

„Jak za młodu człowiek odmrozi sobie stopy, to na starość będą go bolały” – ta mądrość jak mantra przewija się przez całą powieść Tiny Harnesk. I można ją czytać wieloznacznie. Na przykład jako metaforę przeszłości, która za nic nie chce się dać wymazać i wraca jak bumerang. Objawia się różnie: a to zapuka we śnie, a to da o sobie znać w gestach, dawno zapomnianych słowach, melodiach, zakopanym głęboko w niepamięci pierwszym języku. Nie da się od niej tak łatwo uciec.