Seminarium o sztuce, która zawsze jest przecież o czymś i pozostaje w relacji z czymś. Czy sztuka może otrząsnąć się z owijających ją przezroczystych metodologii? Z powtarzania zastanych tematów i ilustrowania utrwalanych dyskursów? Jak można uchwycić tę dziwną jakość, którą przynosi wojna i która sprawia, że wiele perspektyw z przeszłości i na przyszłość ulega zmianie. Ludobójstwo, przemoc, samoorganizacja, korupcja, zbiorowy wysiłek i przeciwdziałanie śmierci wskutek rosyjskiej agresji militarnej podsycanej akcją propagandową.
W drugim roku ludobójczej agresji Rosji na Ukrainę szukamy nowego konturu zgodnego ze zmieniającą się rzeczywistością. Na przykład, kiedy mówimy o rosyjskiej propagandzie i przestrzeni postsowieckiej. Metodologia tego, jak propaganda działała w sferze publicznej, międzynarodowej i w sferze kultury nie została zrozumiana. Podejmiemy próbę naszkicowania utraconego konturu, który ucieka wskutek niezrozumienia przez Europę, czym był dyskurs Związku Radzieckiego. Pytania dotyczące trwałości przezroczystych radzieckich klisz poznawczych, które wracają nie uwzględniając realnego doświadczenia ludzi z przestrzeni post-radzieckiej.
Chodzi o rodzaj iluzji, która została nam podrzucona jako światło odbite. To iluzja, którą obnażyła wojna. Po rozpadzie ZSRR nie spojrzeliśmy wstecz, nie byliśmy krytyczni, próbowaliśmy znaleźć coś pozytywnego i ponownie zaangażowaliśmy w legitymizację. Nie poświeciliśmy czasu na rozszyfrowanie metodologii działania tego systemu i ponownie w niego wpadliśmy.
Nieśmiałość koron to cecha obserwowana u niektórych gatunków drzew, w której korony w pełni obsadzonych drzew nie stykają się ze sobą, zamiast tego tworząc baldachim z lukami przypominającymi kanały.
