Porozmawiamy o tym, jak autorzy i autorki urodzeni w ostatnich dekadach XX wieku, dorastający_ce w warunkach późnego kapitalizmu piszą o rozczarowaniu, ironii i dystansie, ale także o potrzebie autentyczności i bliskości. Jak badają granice wspólnego doświadczenia i możliwości języka, który miałby je opisać, jak odsłaniają pęknięcia i przekłamania w narracji o generacji, która jako ostatnia pamięta świat sprzed epoki online.
Czy proza tworzona dziś przez Arka Kowalika, Natalkę Suszczyńską i Macieja Wnuka naprawdę różni się od tej, która kształtowała polską literaturę jeszcze kilkanaście lat temu? Jeśli tak – dlaczego i na czym polega ta różnica? Jak zmienia się język, sposób opowiadania, rozumienie wspólnoty i jednostkowego doświadczenia? I co – w imię potrzeby przynależności albo świadomie wybranej osobności – pozostaje w tych opowieściach pominięte, niedopowiedziane, przesunięte na margines?
