Anna Dominiak
Tytuł tomu brzmi jak ostrzeżenie. „Obszar niejasny” przywodzi na myśl językowe labirynty, poetycki hermetyzm, eksperymenty na granicy zrozumiałości. Tymczasem książka Sławomira Płatka okazuje się zaskakująco klarowna – nie w sensie stylistycznym, lecz komunikacyjnym. Od początku, już wierszem otwierającym, opartym na sylabotonicznym rytmie, autor sygnalizuje, że nie interesuje go język jako konstrukcja. Niejasność tomu nie leży w strukturze, lecz w przywoływanej przestrzeni. Nie w słowie, ale w miejscu. Nie w retoryce, ale w pamięci. To topografia zapomnienia – ziemia, na której pamięć uległa rozproszeniu, a historia została wyparta. I to właśnie ta topografia przemilczeń jest materią tomu – nie eksperyment z idiomem, jak sugerują niektórzy komentatorzy.
